- simpliciter
- simplĭcĭtĕr, adv.
[st2]1 [-] d'une manière simple, d'une manière unie.
[st2]2 [-] simplement, sans apprêt, sans art, sans ornement.
[st2]3 [-] simplement, uniquement, isolément, séparément.
[st2]4 [-] ingénument, avec candeur, de bonne foi, franchement, ouvertement.
- simpliciter et candide, Cael. d. Cic. Fam. 8, 6, 1 : avec franchise et sincérité.
- quo simplicius tibi confitebor, qua indulgentia meos tractem, Plin. Ep. 5, 19 : je vous avouerai donc plus franchement mon indulgence à l'égard des miens.
* * *simplĭcĭtĕr, adv. [st2]1 [-] d'une manière simple, d'une manière unie. [st2]2 [-] simplement, sans apprêt, sans art, sans ornement. [st2]3 [-] simplement, uniquement, isolément, séparément. [st2]4 [-] ingénument, avec candeur, de bonne foi, franchement, ouvertement. - simpliciter et candide, Cael. d. Cic. Fam. 8, 6, 1 : avec franchise et sincérité. - quo simplicius tibi confitebor, qua indulgentia meos tractem, Plin. Ep. 5, 19 : je vous avouerai donc plus franchement mon indulgence à l'égard des miens.* * *Simpliciter, pen. corr. Cic. Simplement, Sans faintise, Sans dol.\Elephas homine obuio forte in solitudine, et simpliciter oberrante, clemens placidusque etiam demonstrare viam traditur. Plin. iunior. Qui va son chemin sans penser à le guetter.\Simpliciter virtutem alicuius aestimare. Liu. Sans envie. B.
Dictionarium latinogallicum. 1552.